Tres sombreros de copa de MIGUEL MIHURA

Dionisio se va a casar con Margarita. El día anterior a su boda se aloja en un hotel de provincias donde conoce a Paula. La situación ocasional en que se encuentran hace que Dionisio se invente una actuación propia de malabarista con sus sombreros de copa, lo que inspira la curiosidad de Paula. En el hotel conocerá al jefe del ballet, Buby, que mantiene una relación con Paula y también a sus compañeras. Ello le proporcionará una noche llena de emociones y agitados sentimientos hasta el punto de cuestionarse sus deseos de contraer matrimonio, ya que Paula y él se enamoran.
Me llamó la atención la escena en la que una compañera de Paula estaba bailando con un viejo militar. Tenía un montón de insignias y medallas sobre su chaqueta ganadas a lo largo de su vida profesional y la señorita quiso una, la consiguió, luego otra, luego otra y cada vez más. Claro está que el pobre viejo militar no se las quería dar, pero al final la señorita se hace con todas las medallas ofreciéndole a cambio fugarse con él.
                                                            Sandra Prieto.



     

3 comentarios:

  1. Xa o dixen no blogue de Graciela, pero non está mal dicilo outra vez, é toda unha alegria ver que o trasancos sigue tan 2.0 coma o día que o deixamos.
    Hai uns días adiqueime a recopilar uns fragmentos dunha representación á que nos levarades (se non lembro mal, coa profesora de francés) fará agora uns catro anos; Cabaret Voltaire, se chamaba. Son uns textos do romanticismo francés, o dadaísmo, o realismo sucio… absolutamente recomendables: Tristan Tzara, Maiakovsky, Ducasse, Picasso e máis, todos eles en castelán, na adaptación máis fiel posible á representación que atopei.
    Se vos interesa, facédemo saber, e non terei problema en mandarvos unha copia.
    Un saudiño, Guzmán.

    ResponderEliminar
  2. Lo que sí es una alegría para nuestra profesión es ver como antiguos alumnos todavía se pasan por aquí. Recuerdo la función a la que te refieres: desnudo el escenario de decorados, los actores lo llenaban todo con la palabra y su propia voz. Me encantaría tener la copia para releer aquellos poemas vanguardistas.
    Por cierto como veo que te gusta la fotografía te paso una dirección de un amigo que se dedica a ello:
    http://www.flickr.com/search/groups/?q=xullomar&m=pool&w=893024%40N24

    ResponderEliminar
  3. Amelia, non é que me guste a fotografía, e que é ao que me adico ;) . Moi interesante a galería, agora (mentres escribo) so tiven tempo a mirar unhas cantas páxinas, gústanme os retratos, tan cargados de forza e personalidade; dende logo xa teño en que pasar a noite, porque ten unhas cantas fotografías…
    Realmente precisa a descripción da función, non se me pasa pola cabeza outro xeito máis axeitado de facelo.
    Se queres a copia, e como non atopei a onde mandala, podes facilitarme unha dirección de correo, ou se prefires non deixar un rastro, comunicarte con guzmanfotografia ou co tradicional pobrelokito, en gmail ambolos dous correos.
    Sempre está ben ver o que pasa nos sitios dos que gardas un bo recordo.

    ResponderEliminar